Erozja systemu ochrony zdrowia w Polsce wynika zarówno z przyczyn wewnętrznych jak i zewnętrznych. Nieumiejętność integracji, realizacja partykularnych celów przez regionalne i zawodowe grupy nacisku prowadzą do rozproszenia i nieefektywnego wykorzystania środków. Błędne szacowaniu potrzeb zdrowotnych populacji prowadzi do niedoinwestowania ochrony zdrowia, osłabiającego jego efektywność i morale kadry. Niedostatki rządowych programów wypełniane są w różnym stopniu przez inicjatywy społeczne i organizacje pozarządowe, niemniej jednak społeczna percepcja systemu ochrony zdrowia i jakości usług medycznych nie jest korzystna. Wejście Polski do Unii Europejskiej oprócz niewątpliwych korzyści związanych z dostosowaniem do światowych standardów medycznych powoduje zmianę priorytetów w polityce gospodarczej państwa i redukcję publicznych środków finansowych na ochronę zdrowia. Widomym tego przykładem są znane perturbacje i niekonsekwencje kolejnych ekip rządzących związane z ustalaniem składki na ubezpieczenia zdrowotne oraz z poglądami na problem prywatyzacji w medycynie. W naszych warunkach prywatyzacja jako odpowiedź na mizerotę finansową staje się nie środkiem a celem samym w sobie i narzędziem w walce politycznej. Równocześnie przy wzrastających od 1998 roku środkach Unii Europejskiej przeznaczonych na proces dostosowania obserwujemy procentowy spadek ich wykorzystania w Polsce, utratę kolejnych szans i bezcennego czasu.
Założeniem niniejszego artykułu nie jest pełna analiza przyczyn tego stanu rzeczy. Postaram się natomiast przedstawić propozycje, które wynikają z doświadczeń Izby Gospodarczej Medycyna Polska i samorządu gospodarczego skupionego w Krajowej Izbie Gospodarczej.
Leave a Reply